Esta enerxía xa non vai ter fin,
non foi creada nin será destruída.
Irá ocupando diferentes vidas,
transformándose en emocións alleas
tatutadas noutros corpos paralelos,
en simultáneas procesións
sen pausa.
Nun cálido universo apaixonado
voume dosifiando con usura,
ata que chegue a hora de voltar,
canso e feliz,
ó punto de partida.
Poesía de Lois Pereiro –Año 1995
Imprimir
No hay comentarios:
Publicar un comentario